سارکوم استخوانی (استئوسارکوم) - علل، علائم و درمان استئوسارکوم

سارکوم استئووژنیک

سارکوم یک تومور بدخیم با منشا غیر اپیتلیالی است. از مزانشیم (بافت همبند اولیه) ایجاد می شود. سارکوم اساساً با سرطان متفاوت است که پیدایش آن همیشه با سلول های اپیتلیال همراه است.

نمای کلی استئوسارکوم

سلولهای بدخیم سارکوم استئوژنیک (استئوسارکوم) از بافت استخوانی منشا می گیرند. در برخی از نئوپلاسم ها از این نوع، عناصر فیبروپلاستیک غالب هستند، در حالی که در برخی دیگر، عناصر غضروفی.

با توجه به علائم رادیولوژیک، استئوسارکوم به انواع زیر تقسیم می شود:

• استئولیتیک;
• اسکلروتیک (استئوپلاستیک)؛
• مخلوط.

این نئوپلاسم بسیار بدخیم در نظر گرفته می شود، زیرا از عناصر استخوانی ناشی می شود و با یک دوره فعال مشخص می شود. استئوسارکوم با بسیاری از نئوپلاسم های دیگر در توانایی آن در متاستاز بسیار سریع متفاوت است.

این بیماری افراد را در هر سن و جنسیتی مبتلا می کند. اکثر موارد استئوسارکوم در عرض 10-30 سال رخ می دهد. اغلب این نئوپلاسم در پایان بلوغ ظاهر می شود. طبق آمار موجود، مردان 2 برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به آن هستند.

محل های اصلی محلی سازی استئوسارکوم در استخوان های زیر مشخص شده است:

• لوله‌ای بلند؛
• کوتاه و مسطح.

بافت استخوانی پاها ۵ تا ۶ برابر بیشتر از اندام های فوقانی درگیر می شود.حدود 80 درصد از این نوع نئوپلاسم ها در ناحیه مفصل زانو ایجاد می شود. اغلب تومور در استخوان درشت نی، نازک نی، لگن، بازو، اولنا ایجاد می شود. اغلب مواردی از ظهور چنین نئوپلاسم هایی در ناحیه کمربند شانه وجود دارد.

محل معمولی استئوسارکوم انتهای متای فیزیال استخوان‌های لوله‌ای بلند است. همچنین اغلب در سنین پایین در متافیز استخوان رخ می دهد. هنگامی که استخوان ران تحت تأثیر قرار می گیرد، چنین نئوپلاسمی اغلب انتهای دیستال را تحت تأثیر قرار می دهد. تقریباً 10٪ از تمام نئوپلاسم های این نوع در دیافیز رخ می دهد.

علل استئوسارکوم

این نوع تومور اغلب با رشد بسیار سریع استخوان رخ می دهد. بیشتر موارد چنین نئوپلاسمی در کودکان با قد بالا مشاهده می شود که با رشد سن مطابقت ندارد. استئوسارکوم بر قسمت های در حال رشد سیستم اسکلتی عضلانی انسان تأثیر می گذارد.

در برخی موارد، استئوسارکوم نتیجه یک آسیب است. به همین دلیل است که عکس برداری به موقع از استخوان ها با اشعه ایکس و تشخیص شروع بیماری در مراحل اولیه بسیار مهم است.

یکی از دلایل بروز این بیماری می تواند اشعه یونیزان باشد که کودکان 12 تا 16 ساله در معرض آن قرار دارند. به همین دلیل، آنها ممکن است دچار شکست هورمونی شوند که بدن کودک را ضعیف می کند. ظاهر سارکوم استئوژنیک نیز مشمول افرادی است که تومورهای خوش خیمی مانند استئوکندروما و انکودروم دارند.

علائم استئوسارکوم

شروع این بیماری بسیار دشوار است. با استئوسارکوم، یکی از علائم بیماری درد شدید شبانه در ناحیه استخوان آسیب دیده است که با هیچ مسکن سنتی متوقف نمی شود. اولین علامت بالینی سارکوم، ظهور تشکیل تومور بزرگ شده است. با گسترش تومور و سایر بافت های مجاور در فرآیند بیماری زایی، احساس درد بیشتر و بیشتر می شود.

با پیشرفت بیماری، ضخیم شدن مشخصی در بخش متافیز استخوان آسیب دیده مشاهده می شود.بافت ها یک پاستوزیته مشخص است و یک شبکه وریدی شفاف روی پوست ظاهر می شود. با پیشرفت استئوسارکوم، بیمار در مفصل آسیب دیده انقباض دارد و لنگش در پای آسیب دیده افزایش می یابد. بیمار از درد شدید در هنگام لمس ناحیه آسیب دیده استخوان شکایت دارد.

با استئوسارکوم، گسترش سریع آن به بافت های همسایه مشاهده می شود. این نئوپلاسم در مدت زمان کوتاهی کانال مغز استخوان را پر می کند. در این حالت جوانه زدن نئوپلاسم در بافت عضلانی رخ می دهد. استئوسارکوم زودرس متاستازهای هماتوژن قابل توجهی را ایجاد می کند. آنها می توانند به ریه ها و مغز گسترش یابند.

تشخیص بیماری

سارکوم استئووژنیک را می توان به راحتی با اشعه ایکس استخوان تشخیص داد. در مرحله اولیه توسعه نئوپلاسم، پوکی استخوان در استخوان آسیب دیده مشاهده می شود.تصویر تار شدن خطوط تومور را نشان می دهد. در مرحله اولیه بیماری، با محلی سازی تومور در متافیز مشخص می شود.

هنگامی که استئوسارکوم پیشرفت می کند، نقصی در بافت استخوانی مشاهده می شود. برخی از تومورهای این نوع با فرآیندهای استئوبلاستیک و پرولیفراتیو مشخص می شوند که در آن تورم پریوستوم لایه برداری شده رخ می دهد. هنگامی که استئوسارکوم در کودکان رخ می دهد، پریوستیت سوزنی اغلب مشاهده می شود که در آن اسپیکول ها (سایه های خطی استخوان) تشکیل می شوند.

یک متخصص انکولوژی استئوسارکوم را از سایر نئوپلاسم ها مانند گرانولوم ائوزینوفیلیک، کندروسارکوم، اگزوستوز غضروفی، استئوبلاستوما متمایز می کند.

درمان سارکوم استخوانی

درمان استئوسارکوم شامل مراحل زیر است:

1. شیمی درمانی قبل از عمل با هدف سرکوب میکرومتاستازها در بافت ریه. به لطف آن، می توان به کاهش اندازه تومور دست یافت. در طول شیمی درمانی، بیمار ممکن است داروهای زیر را تجویز کند: متوترکسات با دوز بالا، ایفوسفامید، آدریبلاستین، اتوپوزید، کربوپلاتین، سیس پلاتین.
2. برداشتن تومور، که اغلب باعث نجات بیشتر استخوان می شود. پیش از این، پزشکان به جراحی گسترده متوسل می شدند که در طی آن بیمار اغلب اندام تحت تاثیر تومور را قطع می کرد. روش های مدرن درمانی امکان برداشتن ملایم نئوپلاسم را فراهم می کند که در آن تنها بخشی از استخوان برداشته می شود. محل برداشته شده با ایمپلنت پلاستیکی یا فلزی جایگزین می شود.
3. شیمی درمانی بعد از عمل با در نظر گرفتن نتایج شیمی درمانی قبل از عمل.

در برخی موارد به خصوص شدید، هنگامی که نئوپلاسم در بسته عصبی عروقی رشد می کند، یک شکستگی پاتولوژیک رخ می دهد یا تومور بسیار بزرگ است، پزشکان باید اندام آسیب دیده را بردارند. روش های مدرن درمان امکان حفظ اندام ها را حتی در صورت وجود متاستازهای بزرگ، به عنوان مثال، به ریه ها فراهم می کند. آنها به سادگی با جراحی برداشته می شوند. در مواردی که جراحی به هر دلیلی امکان پذیر نباشد، ممکن است برای بیمار پرتودرمانی تجویز شود.

استفاده از رویکردهای مدرن برای درمان استئوسارکوم، از جمله انواع مختلف شیمی درمانی و جراحی، می تواند به نتایج بسیار خوبی دست یابد. با تشکر از این، میزان بقای بیماران با چنین تشخیصی تنها هر سال افزایش می یابد.